..........................

Neden korktuğunu anlayamıyordu. İçinde sürekli bir tedirginlik hali vardı. Şüphelerle yaşamaya alıştırmıştı bu korku karmaşası. Aklında sürekli sorular olan bir adam düşünün ve sorulara cevap aramaktan çok, tereddütle ve şüpheyle yaklaşmaya çalışan. Genelin aptalca ve zaman kaybı bulacağı sorular sorar, sonra bu soruların altında yatanlara farklı bir yöntemle yaklaşmaya çalışırdı. Önemli olan sorunun cevabı değil, sorunun kendisi ve sorulma şekliydi. Soru sormak cevaplamaktan daha zordu. Aslında sorularla bazı cevaplara ulaştığına inanıyordu. Bir deneyin tam ortasındaymış gibi görünüyordu her şey. Tek kobayın kendinin olması biraz acıklıydı tabii ki. Bir de yalnız kalmasına sebep oluyordu. Dışarıdan bakıldığı zaman çevresinde onlarca insanın olduğu bir deneydi. Bu da onu aslında gizemli kılıyordu. Fakat bu gizemin kendi dışında kimse farkında değildi. Ve anlatmaya korkuyordu insanların vereceği tepkileri öngöremediğinden. Aslında şuan kinden daha yalnız ve daha anlaşılmaz olmayacaktı tabii ki. Kendinin kendine deli gözüyle bakmasına daha yeni alışmışken birde onca insanla nasıl baş edecekti? Beynindeki karmaşanın nasıl bir açıklaması vardı? Hiçbir şeyi unutamamayı, geleceğe dair fotoğraflar belirmesini beyninde, ne ile açıklamalıydı? Açıklayabilmek ve anlatabilmek için önce kendisinin bulabilmesi ve anlayabilmesi gerekiyordu. Ve bunun için çok zaman harcıyordu. Beyninin acıdığını hissettiği çok anı olmuştu ve dayanamayıp son vermeye çalıştığı her şeye. Bir soru daha sordu…